یکی از روش‌هایی که ائمه اطهار(ع) برای ترغیب مردم به زندگی آخرت و کسب مقامات و درجات آن عالم، به کار می‌گرفتند این است که دنیا و آخرت را با هم مقایسه می‌کردند.

دنیا نزد خدا قدر و وزنی ندارد، و تا آن‌جا که ما خبر داریم، خدا هیچ خلقی را پست‌تر از دنیا خلق نکرده است، و از آن روزی که آن را خلق کرده، نظر رحمت به آن نکرده است.

اگر در روایات از دنیا مذمت می‌شود، مربوط به خود دنیا نیست. آن‌چه مذمت می‌شود نوع رفتار و تعلق انسان نسبت به دنیا است.

هوای نفس، حب دنیا، و وساوس شیطانی از یکدیگر مستقل نیستند و لذائذ دنیا متعلق هوای نفس است، و شیطان با وسوسه‌های خود این عوامل را تقویت می‌کند.

کینه ابلیس نسبت به آدم از آنجا شروع شد که گفت آدم باعث شد که مرا از بهشت خارج کنند و از آن مقامی که داشتم ساقط شوم، و مورد لعن خدا قرار بگیرم. اگر آدم نبود مشغول عبادت خدا بودم.

وقتی گفته می‌شود فریب دنیا را نخورید، این معنا را به ذهن می‌آورد که چیزی قیمتی در انتظار شماست، مواظب باشید به جای آن یک چیز بدلی را نگیرید.