انسان به فطرت خود خدا، سعادت، راست گویی، درست کرداری را دوست دارد و اهل خیانت، دروغ و کلک نیست، اما کم کم، بر اثر معاشرت با رفیق بد، به بعضی از خلافها تمایل و با شیطان همنشین می شود.
از محبوبترین بندگان نزد خدا بندهای است که خداوند او را کمک کند تا بر نفس خود غالب شود؛نفس نعمتی است تا انسان بتواند با مخالفت خواسته های نفسانی به طرف خدا برود.
یکی از روشهایی که ائمه اطهار(ع) برای ترغیب مردم به زندگی آخرت و کسب مقامات و درجات آن عالم، به کار میگرفتند این است که دنیا و آخرت را با هم مقایسه میکردند.
دنیا نزد خدا قدر و وزنی ندارد، و تا آنجا که ما خبر داریم، خدا هیچ خلقی را پستتر از دنیا خلق نکرده است، و از آن روزی که آن را خلق کرده، نظر رحمت به آن نکرده است.
اگر در روایات از دنیا مذمت میشود، مربوط به خود دنیا نیست. آنچه مذمت میشود نوع رفتار و تعلق انسان نسبت به دنیا است.
کینه ابلیس نسبت به آدم از آنجا شروع شد که گفت آدم باعث شد که مرا از بهشت خارج کنند و از آن مقامی که داشتم ساقط شوم، و مورد لعن خدا قرار بگیرم. اگر آدم نبود مشغول عبادت خدا بودم.
وقتی گفته میشود فریب دنیا را نخورید، این معنا را به ذهن میآورد که چیزی قیمتی در انتظار شماست، مواظب باشید به جای آن یک چیز بدلی را نگیرید.
